مادرم را من کشتم! - وبلاگ آوا

به گزارش وبلاگ آوا، برای مقصرها حرف زدن راحت نیست. همه اش عذاب است و خودخوری و یک آرزوی محال که ای کاش زمان به عقب برگردد.

به گزارش روزنامه ایران، تازه از بیمارستان مرخص شده و هنوز حال خوشی ندارد. تمام روز های این چند هفته گذشته حالا مثل کابوسی روی قلبش سنگینی می نماید: خدا خودش می داند که اگر یک درصد فکر می کردم این طور می گردد، محال بود بقیه را راه بیندازم. منظورش از بقیه، دو خواهر و داماد ها و بچه هایشان، سه برادر و عروس ها و بچه های برادرش است، به اضافه مادر. اسم مادر را که می آورد صدایش به وضوح می لرزد.

هر سال تولد پسرم را تهران می گرفتیم. سال جاری گفتیم کروناست نمی گردد میهمانی گرفت، تصمیم گرفتیم همه خانواده را ببریم ویلای شمال و آنجا یک جشن خانوادگی بگیریم. پیش خودم گفتم همه مدت هاست از تهران بیرون نرفته اند و این فرصت خوبی است. پسر من سال جاری 10 ساله شد، اما این تولد به کام مان زهر شد. مادرم.

این بار دیگر گریه امانش نمی دهد. صدای گریه و سرفه درهم می آمیزد، معذب می شوم. می گویم می توانم وقت دیگری مزاحم شوم، یا اصلاً اگر نمی خواهید.

مرد می گوید: نه، نه اصلاً. می خواهم بگویم، بگذارید بقیه بخوانند و اشتباه ما را ننمایند. یک عمر فکر کردیم خیلی می دانیم و کارمان درست است. الان می فهمم که یک اشتباه و سهل انگاری چطور زندگی آدم را تباه می نماید.

مرد پس از لختی ادامه می دهد: مادرم 72 ساله بود. ناراحتی قلبی داشت و به خاطر همین تمام این مدت را که کرونا آمده در خانه مانده بود. خودش خیلی وسواس داشت و می گفت من اگر مریض شوم، بچه هایم گیر می افتند و به همین خاطر باید مراقب باشم. اصلاً کسی دیدنش نمی رفت و اگر هم می رفتیم، همان جلوی در او را می دیدیم و داخل نمی رفتیم. نمی دانم چرا به مادر اصرار کردم با ما به شمال بیاید. خسته شده بودیم و یکهو تصمیم گرفتیم چنین برنامه ای ترتیب بدهیم. فکر کردم همه به این سفر احتیاج دارند. بیچاره مادرم دلش راضی نبود، اما به خاطر اینکه ما ناراحت نشویم، قبول کرد. بقیه اش را دیگر می دانید. در آن جمع پسرخواهرم ناقل بود و بقیه را مبتلا کرد. یکی از خواهرهایم، دو داماد، سه برادرم و همسرانشان به اضافه دو تا از بچه ها مبتلا شدند. همین طور خود من و مادرم.

هر بارکه به نام مادر می رسید، دلش می لرزید. می گوید مادر زمان جنگ نزدیک بود در موشکباران شهید گردد، اما جان سالم به در برد. الان کرونا او را از ما گرفت در حالی که می توانست سال های بیشتری کنار ما باشد. جمله آخرش شوک آور و اندوه بار است: مادرم را من کشتم!

چه کسی است که از سفر خوشش نیاید؟ مگر آدم ها دوست دارند که در خانه حبس شوند؟ صدالبته که جاده پاییزی بسیار زیباست، اما به چه قیمتی؟

همین چند روز پیش بود که جاده در واپسین روز های قبل از آغاز تعطیلی دو هفته ای طوری شلوغ شد که انگار نه انگار کرونایی هست و هر روز جان های عزیزی را می گیرد.

مهناز هم مثل خیلی های دیگر کرونا را شوخی گرفته بود. همواره اهل سفر بود، حتی در اوج کرونا. پیش خودش خیال می کرد چیزی نمی گردد؛ همان فکری که توی سر خیلی ها هست. انگار شتری نیست که در خانه آن ها بخوابد. مگر بقیه که کرونا می گیرند، مشخصه خاصی دارند؟! مهناز لابد این جور فکر می کرد: می گفتم کرونا مال ما نیست. خیلی به خودم مغرور بودم که مراقبم و طوری نمی گردد. می گفتم من ورزشکارم و بدنم قوی است. فوقش در حد سرماخوردگی می گیرم. کرونا، اما مرگ را آورد جلوی چشمم. باورم نمی شد که این طور درمانده شده ام. حتی وقتی بیمارستان بستری شدم، هنوز باور نمی کردم، اما آنقدر اذیت شدم و عذاب کشیدم که خدا می داند دیگر برایم درس عبرت شده است.

مهناز در سفر تفریحی به ویروس آلوده شده؛ سفری که فکر می کرد، چون در طبیعت و فضای باز است لابد ایمن است و اتفاقی نمی افتد.

تور های طبیعت گردی جوری به آدم اطمینان می دهند که همه چیز بهداشتی است و همه نکات ایمنی رعایت می گردد که آدم خیالش راحت می گردد. گفتند به تعداد چادر های یکنفره دارند که مسئله ای برای کسی پیش نیاید، اما وقتی راهی شدیم دیدیم خبری از چادر نیست و یک کمپ هست که اصلاً فضای اختصاصی ندارد. اعتراض کردیم، اما فایده ای نداشت. حتی من و دوستم تصمیم گرفتیم برگردیم، اما شب شده بود و امکان اینکه تنها برگردیم وجود نداشت. به ناچار ماندیم و فردایش هم دیگر دوستم گفت حالا که آمده ایم، دو روز را تحمل کنیم و نگذاریم کوفتمان بگردد.

من هم پیش خودم گفتم طوری نمی گردد. هیچکس هم به ظاهر مسئله ای نداشت. چند روز بعد از اینکه برگشتیم، علائم پیدا کردم. اولش فکر می کردم فشارم پایین آمده، چون بشدت بی حال بودم و اصلاً نمی توانستم روی پایم بند شوم. با بیشتر شدن علائم، دیگر مطمئن شدم کرونا گرفته ام. دوستم هم مثل من علائم پیدا کرد، البته او حالش به اندازه من وخیم نشد و توی خانه درمان شد. قطعاً هردو در آن سفر مبتلا شده ایم. خانواده ام قصد داشتند از تور گردشگری شکایت نمایند که دیگر وقت و حوصله اش را پیدا نکردند. درست است که کار آن ها در این شرایط اشتباه بود، اما من تقصیر اصلی را متوجه خودم می دانم. در این شرایط اصلاً نباید سفر می رفتم، ولی آن زمان فقط فکر این بودم که حال و هوایی عوض کنم و به تفریح مورد علاقه ام برسم. می خواهم به بقیه بگویم که هیچ وقت فکر نکنید کرونا شوخی دارد و اصلاً هم این طور نیست که جوان ها و آدم های بدون بیماری زمینه ای در خطر نباشند. من 30 ساله ام و هیچ بیماری زمینه ای ندارم، اما تا پای مرگ رفتم.

حالا سفر رفتن ممنوع است، اما وقتی ممنوعیت تمام گردد، قرار است چه کار کنیم؟ شال و کلاه کنیم و بزنیم به جاده که بی حوصلگی این روز ها از تنمان در برود؟

قبل از آنکه دست و دلتان به سفر برود، روایت عاطفه را بخوانید که نه از زبان خودش که از جانب دوست صمیمی اش تعریف می گردد، چون عاطفه دیگر زنده نیست.

آن طور که می گویند در همان سفر آلوده شده اند، سفری که به مراغه داشتند. عاطفه 43 ساله بود. دو ماه پیش زنگ زدم و تولدش را تبریک گفتم. یک ماه بعدش فوت کرد. با شوهر و بچه اش رفته بودند مراغه خانه مادرش. عاطفه دیابت و فشار خون داشت، جایی نمی رفت، اما در این مدت چند بار مراغه رفته بود. می گفت خانه مادرم است و طوری نمی گردد. مراغه رفتن را اصلاً سفر حساب نمی کرد. فکر می کنم خیلی های دیگر هم این طور باشند، انگار، چون به شهر خودشان می فرایند، دیگر اسمش سفر نیست. اول بچه اش مریض شد و بعد خود عاطفه گرفت. پسرش آنجا خیلی خانه فامیل ها می رفت که با بچه ها بازی کند. همین طوری مبتلا شد و هم عاطفه و هم پدر عاطفه درگیر شدند. عاطفه را تهران آوردند و بستری کردند، اما متأسفانه بعد از چند روز فوت کرد. حال پدرش خوب شده و با وجود اینکه مسن است، از بیماری نجات پیدا نموده. چند باری تلفنی با مادر عاطفه حرف زده ام. مدام خودش را نفرین می نماید که از دخترش می خواسته پیش شان برود. حالا یک بچه 11 ساله بی مادر مانده و خانواده از هم پاشیده. ای کاش در خانه می ماند.

گاهی تا مجبور نباشیم از دلخوشی هایمان دل نمی کنیم؛ دلخوشی هایی که ممکن است دلمان را برای همواره خون کند. یک سفر کوتاه حتی اگر به خیال خودمان از خانه به خانه دیگری باشد، ممکن است عمری شاید دراز را به سر برساند. همواره فکر می کنیم برای خودمان اتفاق نمی افتد، درست مثل کسانی که روایتشان را خواندیم و چه بسیار روایت های دیگری که نمی دانیم و از آن ها باخبر نمی شویم. درست است که کسی از سرنوشت خبر ندارد، اما این بار مرگ آنقدر هم بی خبر از راه نمی رسد؛ شاید انتها این سفر در انتظار نشسته است.