سین هشتم؛ سردبیر - وبلاگ آوا

به گزارش وبلاگ آوا، آخر سال هیچ وقت خوب نیست، همه می دوند و دست آخر سال در آنجا که باید تمام می شود، نه در آنجا که می خواهیم. روزهای آخر اینقدر تند می گذرد که انگار هر دو روز یک روز است و سوت پایان را که می زنند مثل این است که بعد از یک مهمانی سیصدوشصت وخرده ای روزه، لباس های مجلسی را عوض می کنید، کفش های چرمی را درمی آورید و به تخت خواب برمی شد و پتویی خنک روی سرتان می کشید و تمام.

درست در این لحظه مثل تمام مهمانی های دنیا، چهره مهمان های آمده و نیامده مثل فیلم از مقابل چشمان مان عبور می کند، می خندیم، بغض می کنیم، حرص می خوریم و حتی گریه می کنیم و در بک گراند تمام این تصاویر شاید چند موسیقی در فضای خالی گوش میانی مان پخش شود که در طول مهمانی زیاد شنیده بودیم.

بعد اینقدر روی این پهلو و آن پهلو به اتفاقات روز گذشته فکر می کنیم که آرام آرام خوابمان می برد و در سکوتی غرق می شویم و وقتی چشم باز می کنیم یک روز دیگر از راه رسیده است، یک روز جدید و یک مهمانی جدید! در این فاصله ورود به تخت خواب و خوابیدن است که به خاطر می آوریم چه حرف ها می شد بزنیم و نگفتیم، چه کارها می شد انجام داد و نکردیم، چه خوراکی ها که نخوردیم، چه بخشش ها که نکردیم و از همه مهم تر چه آدم ها که از دست ندادیم، حالا این از دست دادن می خواهد به قهر باشد، به دوری مسافت باشد یا به مرگ.

برای ما که اغلب ساکن طبقه وسط عمر آدمیزادی هستیم و کم کم داریم جوانه های پیری را روی شاخ و برگ مان تجربه می کنیم، مرگ عزیزان شاید پدیده نوظهوری باشد، اما به واسطه کرونا آشنایی ما با مرگ عزیزان یک کمی آنی بود.

سال را که با کرونا شروع می کردیم در مخیله بدبین هایمان هم نمی گنجید مهمان ناخوانده حالاحالاها بماند، حتی باور نمی کردیم هر کدام سهم خودمان را از داغ بزرگ این بیماری بزرگ برداریم، حالا اما همه ما مردم با یکدیگر همدردیم، هر کدام حداقل یک بار اشکی بر مزاری ریخته ایم و گلی بر خاکی پرپر کرده ایم.

امروز بعد از تمام این سیصدوشصت و چند روزی که به واسطه ماسک کمتر از گذشته نفس کشیدیم، می خواهم توصیه کنم که بنشینیم و با هم بشماریم سالی که گذشت چه بر ما گذشت و چه باید ببریم و چه باید جا بگذاریم.

ما هیچ کدام کم نباختیم، بخشی از جوانی، بخشی از زندگی و بخشی از خاطرات مان را روی میز زندگی بازی باختیم، انگار کرونا که نه، مرگ می دانست از کجا به کدام مان حمله کند بیشتر زخم می خوریم. کدام زخم را بشمارم که یکی جا نماند؟ کدام درد را بگویم که همه را گفته باشم؟ سال 1399 سال آوار ست، سالی که روی سر همه مان ریخته و نمی دانیم وقتی از زیر خاک بیرون بیاییم دنیا چه شکلی شده است.

من، تمام غم های سال 1399 را -هرچه که باشد- می گذارم و تمام یادها را با خودم می برم، نمی خواهم باری که از پل بین دو سال عبور می دهم اینقدر سنگین باشد که نتوانم عبور کنم و حوّل حالنا از کنارم بگذرد و من جا بمانم.

من سردبیر رفته ام را به عنوان سین هشتم روی سفره سال نو می گذارم تا یادم بماند کرونا با ما چه کرد، حتما اما عکسی انتخاب می کنم که روح ا... رجایی توی قابی با نشاط لبخند زده باشد. هیچ گاه نمی خواهم باور کنم زندگی اینقدر می تواند بدون توجه به ما کار خودش را بکند.

دلم می خواهد زندگی را ببخشم. دلم می خواهد وقتی سرم را زیر آن پتوی آخر سال می کنم، همان پتویی که خنکای ملحفه سفیدش پشت پلک های بسته ام را نوازش می کند، تصویری که از مقابل چشمانم عبور می کند، قطاری باشد که از توی تمام پنجره ها یک نفر به من لبخند می زند، دلم می خواهد تمام آنها را که رفته اند، مسافران آن قطار ببینم که حالشان آن طرف جنگل های مه گرفته خوب است و می فرایند تا در آستانه دروازه تالارهای بزرگ مهمانی دیگری منتظر من بایستند.

هیچ سالی را به خاطر ندارم که از عبورش خوشحال نبوده باشم، اما سال 1399 بدون شک بهترین سال برای نبودن است، کاش زودتر ناخن هایش را بگیرند، موهایش را کوتاه کنند تا از این دنیا دل بکند و برود، به این امید که آن طرف دروازه های سال نو، بهاری دلنشین در انتظار ما باشد، ان شاءا...

مرتضی درخشان روزنامه نگار / روزنامه وبلاگ آوا